Zoals alle dagen gedurende dit werkbezoek, ook de vijfde dag weer vroeg op. De vier delegatieleden met educatie in hun portefeuille werden om 08.00 gehaald om een beroepsschool te bezoeken in La Fundadora. Deze gemeenschap ligt ruim 1500 meter hoog tussen de bergen van Jinotega. De pick up stond ruim op tijd te wachten. Collega Ton de Bruijn sportief als altijd wierp zich gelijk op om plaats te nemen in de bak van deze open 'taxi'. De reis ging in een rap tempo de bergen in. Maar het was al te zien aan de wolken droog zouden we het niet houden. Dus maar gestopt en onze sportieveling uit de laadbak gehaald en plaats laten nemen in de cabine. Met enig schikken en plaats wisselen zodat de stevigste van de delegatie voorin ging zitten werd de reis vervolgd. De ruitenwissers zorgen voor een goed zicht op de wat gebrekkige weg.

Bijzonder was de reis naar de school zeker. Fruit- en bloemstalletjes onderweg voldoende. Aardbeien gekocht bij de plaatselijke bevolking. Ook bijzonder was de ontvangst op deze school. Twee jonge vrouwen van 16 en 18 jaar heetten ons welkom. Eigenlijk was de school gesloten omdat de leerlingen die variëren in leeftijd van circa 16 tot ....... zelfs 50 jaar werkten op hun eigen akkertje of tuintje. De beide jonge vrouwen begeleiden ons naar boven naar de school. Op zich een keurig gebouw, netjes in de verf en goed verzorgd. De vier delegatieleden, Angelique, Christl, Ton en Marik werden met veel egards ontvangen, luid applaus ging. Verteld werd hoe de school voor landbouwonderwijs werkt. Het is een mix van theorie en praktijk voor zowel mannen als vrouwen. Een aantal dagen in de week naar school en de overige dagen werken op het land, met waar nodig de praktisch ondersteuning.

De school wordt geheel privaat gerund. Voor dit soort onderwijs op het platteland is van uit het ministerie geen subsidie. De kosten komen voor rekening van Cuculmeca. Er wordt met zeer veel energie gewerkt. Bovendien is men aan het lobyen bij de overheid om toch steun te krijgen voor dit project.

Naast het onderwijs dat de studenten krijgen, vormen de boeren samen een coöperatie. Dit houdt in dat ze de geteelde gewassen gezamenlijk verkopen. Vanzelfsprekend worden de inkopen van bijvoorbeeld zaden gezamenlijk gedaan. Na de nodige uitleg, moesten de delegatieleden vanzelfsprekend één en ander in de praktijk zien.

Dit was een ervaring om nooit te vergeten. Een wandeling van ruim 2 uur over behoorlijk geaccidenteerd terrein leidde ons naar de diverse akkertjes. Het was inmiddels opgehouden met regenen. Er heerste een vochtig en warm klimaat. De weggetjes waren slecht begaanbaar en enorm glibberig. Gelukkig waren er voor de dames zeer elegante begeleiders die hen vasthielden om er maar voor te zorgen dat zij niet de berg af zouden glijden.

Onderweg werden vanzelfsprekend tientallen foto's gemaakt. Zo'n unieke tour door de bergen en bossen van Nicaragua zal maar voor weinigen weggelegd zijn. De vieze voeten en broeken die we kregen, namen we op de koop toe. Immers we hadden voor deze excursie totaal ongeschikte schoenen en kleding aan. Echt vermoeiend was het (nog) niet omdat het over de smalle paadjes voornamelijk bergafwaarts ging. Onderweg kwamen we een jonge plaatselijk boer tegen te paard. Hij ging de zelfde weg als onze expeditie. Gevraagd werd of iemand wilde proberen op het paard plaats te nemen, natuurlijk was er één die daar onmiddellijk 'ja' op zei. Voor het paard was het wel een zware last, maar dat zijn de lastdieren in deze omgeving wel gewend.

De akkertjes met peterselie, broccoli, peentjes, koolsoorten en andere gewassen stonden er prima bij. Geen tractor te zien in het gehele gebied. De grond wordt na de oogst omgeploegd met een eenvoudige ploeg getrokken door twee ossen. De boer loopt er sturend in een rustig maar gestaag tempo achteraan bergopwaarts, bergafwaarts, heen en weer.

Halverwege de tocht kwamen we bij het 'woonverblijf' aan van één van onze begeleiders. Woonverblijf is wel een enorm groot woord. Zeker voor onze Hollandse begrippen kan het woord woonverblijf eigenlijk niet dragen. Het was een hutje van hout, met 3 vertrekken: een keukentje, een woonkamer en een slaapvertrek. Echter deze woorden roepen een luxe op die er beslist niet is. Het eten wordt klaargemaakt op een houtvuur in een stenen oven. Geslapen wordt in hangmatten, gegeten wordt aan een tafeltje met bankjes. Comfort is er totaal niet. Gastvrij werden we uitgenodigd om te blijven eten. De uitnodiging hebben we niet kunnen aannemen. Het voedsel wordt op een voor ons totaal andere wijze bereid, vanzelfsprekend wilden geen van de leden maag- of darmklachten krijgen. Smakelijk zag het eten er overigens wel uit.

Na deze stop was het tijd om terug te gaan. Dit moest echter omhoog. Onderweg weer dezelfde ervaringen als de heen weg, bijzonder en het mag nogmaals gezegd worden indrukwekkend. Na verloop van tijd kwamen we bij onze pick up. Ton weer in de laadbak en terug via bochtige, onverharde wegen, soms rijdend door rivierbeddingen, waar de plaatselijke bevolking de was deed en de oogst, voornamelijk peentjes wasten.

Na terugkomst geluncht en in de bus om terug te gaan naar Managua. Daar troffen alle delegatieleden ook van andere plaatsen elkaar om de nodige ervaringen uit te wisselen.

Marik Bal

Directeur Stedelijk College.