Vrijdag even een dag voor ons zelf

Aan allen,

Donderdag teruggekomen uit Jinotega en dan 's avonds de pittige bestuurlijke vergadering en dan de volgende dag de ondertekening. Jullie hebben het allemaal kunnen lezen. Die laatste dagen vlak voor vertrek gaat hetdan allemaal zo snel dat je geen tijd meer hebt om het weblog te vullen met de belevenissen van de vrijdag. We zijn met 6 personen vrijdagmorgen met twee taxi's Managua ingegaan. We zijn eerst naar de feitelijk enige bezienswaardigheid in Managua gegaan een betonnen kerk. Aan de buitenkant nog wel aardig met ronde bollen maar binnen is het door het beton toch kil en koud terwijl er wel enigzins de sfeer van een kerk wordt opgeroepen door de kleurstellingen en de christelijke versierselen. We zijn daarna naar een modern winkelcentrum gegaan om 'goedkoop' te shoppen. Dat lukte niet helemaal omdat nog niet alles open was. Zag er eigenlijk uit als een winkelcentrum vergelijkbaar met het Stadshart. Daarna wilde ik nog wat foto's vanaf een brug over de weg maken. Dat werd me afgeraden omdat je dan 'ingesloten' kon worden maar goed dat gebeurde dus niet. We zijn vervolgens een stuk door Managua gereden naar een lokale markt. Ook daar werd aangegeven dat het verstandig was om dicht bij elkaar te blijven. Ik had overigens daar niet het gevoel dat de mensen ons zouden kunnen belagen omdat ze allen heel vriendelijk waren. Het was wel een fraaien kleurrijk geheel (zie de foto's) maar je neus en je oren handen het af en toe aardig te verduren. Daarna reden we weer een stuk door Managua heen. Kon me niet aan de indruk onttrekken dat het enigzins leek op Johannesburg, aldaar moet je in bepaalde gebieden ook goed uitkijken en je niet buiten de auto of los van de groep begeven. Vervolgens het hoogtepunt van de morgen. Angelique Quentin had een jaar in Managua gewoond. En we gingen nu haar huisbaas (vrouw van bijna 80) bezoeken. Die was vanzelfsprekend erg blij met het bezoek van Angeligue en dat leverde fraaie plaatjes op. Angelique had ook nog kleding bij zich maar haar huisbaas vond het geschikter om dit aan iemand anders te geven. Het bezoek aan dit huis maakte nog de meeste indruk omdat het ons een beeld gaf vanonder welke omstandigheden deze mensen moeten leven met nauwelijks behoorlijke basisvoorzieningen. Daarna gingen we terug naar het hotel om snel te eten en om deel te kunnen nemen aan het middagprogramma..

In de middag werden de groepen gesplitst een groep ging naar Granada (als het goed is komt daar nog een verslag van) en een andere groep ging naar een vulkaanmeer overigens kon je vanaf de plaats waar wij zaten Granada zien. Wij dus op pad om naar het vulkaanmeer in een klein busje met 8 personen en een prima gids (Nel een Nederlandse die al jaren in Nicaragua woont en betrokken is bij de samenwerking tussen Nederland en Nicaragua). Ze vertelde onderweg heel veel over het land en de dingen die we tegen kwamen. Maar ons eerste doel was het vulkaanmeer. We hadden de indruk dat het een klein meertje was maar als je de foto's bekijkt dan is het een zeer groot meer dat je niet zomaar overzwemt. Over zwemmen gesproken wij wilden daar natuurlijk zwemmen in dat vulkaanmeer en zo gebeurde het ook. Daarna weer terug naar boven naar de rand van de krater en aldaar hebben we overzichtsfoto's gemaakt van het vulkaanmeer en ook op dat punt konden we met de telelens Granada zien.Vervolgens werden een paar deelnemers wagenziek. Enerzijds door het drinken bij het vulkaanmeer maar anderzijds ook doordat de airco in de auto niet werkte en niet in het minst doordat de chauffeur erg schokkerig reed. Maar goed we moesten door. We reden door een dorpje heen dat het centrum van de bloemen en plantenhandel in die streek was en tenslotte reden we naar een 'winkelstraat' met allemaal pottenbakkerswinkels toe. Een heel kleurrijk geheel. Een aantal bijzondere ervaringen rijker op deze 'toeristische' dag keerden we terug naar het hotel.

Maar we waren nog niet klaar want 's avonds stond een poppenvoorstelling op het programma in het stadstheater van Managua. Het begon om 19.00 uur. In het begin was het nog wel aardig met een afwisseling van poppenspel, muziek en dans. Maar na zo'n 10 minuten had ik het wel zo'n beetje gehad. Het was in het Spaans. Goed dat wist ik van tevoren maar ik kon het absoluut niet volgen. Ik heb het tot 20.00 uur vol gehouden en ben toen naar buiten gegaan. Overigens was het 10 minuten later afgelopen. Toen hoorde ik van de anderen dat ze 'gelukkig' dezelfde ervaring hadden. Ondanks het feit dat de meesten goed en al jaren lang Spaans spraken was het stuk voor hen ook niet begrijpelijk. Het bleek een soort stuk a la Gijsbrecht van Aemstel te zijn maar dan in het Nicaraguaans. Gelukkig ik had al het idee dat ik een cultuurbarbaar was. Maar die conclusie kan ik nog even opschorten. Terug naar het hotel en toen was het tijd om alles in orde te maken voor het vertrek de volgende morgen vroeg.

Met vriendelijke groet,

Bert Boshoven

Nog meer foto's

Foto's van het werkbezoek aan Jinotega en de ondertekening van de convenanten in Managua.

Klik hier.

Je kunt de foto's ook vinden in de rubriek 'links' in de rechterkolom (foto's van Gerard van Wijk)

Gerard van Wijk

Eindelijk de eerste foto's

Aan allen,

In de linkenlijst vind je twee links namelijk (aan de rechterkant van de weblog).

Foto's Bert Nicaragua Ongesorteerd -1000 foto's (heeft even tijd nodig om te laden)

Foto's Bert Nicaragua Ongesorteerd 2 - 58 foto's

Ongesorteerd nog omdat ik z.s.m. de foto's beschikbaar wilde stellen voor de reisgenoten maar ook voor degenen die zijn achtergebleven in Nederland en het tot nu toe alleen maar met de verhalen moesten doen. Nu dus eindelijk de beelden maar er komen er vanzelfsprekend meer want ik ben niet de enige die gefotografeerd heeft.

Ik probeer zo snel mogelijk de foto's en films van de anderen te verzamelen zodat ze op een plek voor iedereeen beschikbaar zijn.

Met vriendelijke groet,

Bert Boshoven

Veilig thuis

Aan allen,

Om 10.30 uur thuis en dat zal ook voor de andere deelnemers gelden m.u.v. Gerard van Wijk die op dit moment nog in de trein naar Doorn zit. Peggy Ann Clarck en Angelique Quentin zijn nog een dagje gebleven in Houston en die komen morgen deze tijd aan. We hebben een erg voorspoedige reis gehad met aan het begin een paar perikelen maar daarover meer. Na alle drukte van het thuiskomen is daar nu even de tijd voor. Bij het inchecken 's morgens verliep het niet helemaal soepel. Werner had veel te veel in zijn bagage en bovendien had hij nog een hangmat meegenomen. Dus alleen voor zijn spullenhad je al een karretje nodig. Maar goed hij had nog een losse tas waar de overbagage in kon. Toen in de rij voor de paspoort controle en voor het doorlichten van de bagage. Daar ging het even goed mis. Gerard ging samen met mij door de controle heen. En daarnakwam hij tot de conclusie dat hij zijn fototas kwijtwas. Hij dacht dat hij achtergebleven was in de rontgenruimte maar dat was niet zo. Iedereen in paniek en bereid om Gerard te helpen. Vervolgens kwam ook Werner door de controle maar daar werd vastgesteld dat zijn 'handbagage' toch niet geaccepteerd werden dat hij terug moest enopnieuw moest incheckenmet mogelijk extra kosten. Goed rust en beraad was nodig. Gerard zou terug gaan naar deincheck hal om te kijken of hij daar wellicht zijn spullen had laten staan. Werner zou terug gaan met Angelique(tolk) en Ton (slechts in bezit van een koffer) om de bagage in te checken onder Ton's naam. Na een poosje kwam Gerard terug. Gelukkig met de fototas onder zijn arm. HIj was blijven staan bij het inchecken. Gerardhad weer oog voor iedereen behalve voor zijn eigen spullen. En even later kwam Werner terug en was ook voor hem het zo geregeld zoals we het van gepland hadden. We konden ons nu rustig richten op het instappen. Daarna volgde zoals eerder aangegeven eenvoorspoedige reis.

We hebben nog wat dingen in te halen van de laatste dagen die nog op het weblog gezet moeten worden. Maar nu eerst maar eens uitpakken en opfrissen na een reis van zo'n 18 uur.

Eerste actie morgen is met drie koffers naar het Stadsmuseum rijden voor de Onderwijstentoonstelling 'Alle kinderen naar school.'

Met vriendelijke groet,

Bert Boshoven

dag 6 - De climax

Het is spannend. El Nuevo Diario, een van de twee grote landelijke dagbladen van Nicaragua, opent met de kop: 'CPC's jagen de Nederlanders weg'. De CPC is de parallelle partijstructuur van de Sandinisten voor burgerparticipatie. Edo als vice-voorzitter wordt in de krant geciteerd. De Zoetermeerse politici die bij het desbetreffende gesprek waarnaar verwezen wordt aanwezig waren, zeggen zich niet te herkennen in de gewraakte passage. Heel vervelend allemaal, juist omdat afgelopen week zo intensief tussen de delegaties is overlegd om tot een gezamenlijke tekst te komen als opmaat voor de te ondertekenen overeenkomsten, waaronder die van het bouwen van maar liefst 1.000 woningen in de stedenbandgemeenten. Eenmaal bij de Nicaraguaanse VNG aangekomen wordt er eerst een stevig overleg gevoerd eer men er uit is en de kou uit de lucht is. Prachtige speeches volgen over de intieme vriendschap tussen beide landen en de steden. Beide delegaties geven aan sterk waarde te hechten aan democratische participatievormen van burgers. Veel applaus en veel flitsende camera's en andere pershandelingen. De overeenkomst over de samenwerking op basis van gedeelde waarden en het contract over de huisvesting zijn ondertekend.

's Middags is Edo Haan al op het vliegtuig ‘gezet' en splitst de Zoetermeerse groep zich op om vulkanisch gebergte en de steden Massaya en Granada te bezichtigen of om achterblijvend verslagen op te stellen en de laatste documenten te ondertekenen of om bezoek te brengen aan een natuurgebied en 's avonds het poppentheater te aanschouwen dat in juni naar Zoetermeer Holanda komt en wel in het Stadstheater. Laatste souvenirs worden veroverd en met de deelnemende Nederlandse zustervriendschapssteden worden informele afspraken veiliggesteld. Compleet kapot en compleet voldaan wordt al tikkende dit verslag de laatste maaltijd genuttigd en moet over enkele uurtjes het Zoetermeerse reisgezelschap zich melden om half vijf voor vertrek aan de overzijde van het hotel gelegen vliegveld. Een volle dag van reizen staat voor de boeg.

Zelden - ter latere beoordeling aan anderen - is zo'n intensief werkbezoek afgelegd aan het straatarme Nicaragua, aan Jinotega, waar zo hard gewerkt wordt om achterstanden op zorgvuldige wijze aan te vallen en tegen te gaan. Heel veel mooie, maar ook heel veel lessen en wensen zullen bij terugkomst onder de aandacht gebracht worden.

We houden van Jinotega. En zoals Haan in zijn eigen zusterstad riep: 'Viva, Jinotega, Viva!'

Werner Kasten

dag 5 - La Fundadora

Zoals alle dagen gedurende dit werkbezoek, ook de vijfde dag weer vroeg op. De vier delegatieleden met educatie in hun portefeuille werden om 08.00 gehaald om een beroepsschool te bezoeken in La Fundadora. Deze gemeenschap ligt ruim 1500 meter hoog tussen de bergen van Jinotega. De pick up stond ruim op tijd te wachten. Collega Ton de Bruijn sportief als altijd wierp zich gelijk op om plaats te nemen in de bak van deze open 'taxi'. De reis ging in een rap tempo de bergen in. Maar het was al te zien aan de wolken droog zouden we het niet houden. Dus maar gestopt en onze sportieveling uit de laadbak gehaald en plaats laten nemen in de cabine. Met enig schikken en plaats wisselen zodat de stevigste van de delegatie voorin ging zitten werd de reis vervolgd. De ruitenwissers zorgen voor een goed zicht op de wat gebrekkige weg.

Bijzonder was de reis naar de school zeker. Fruit- en bloemstalletjes onderweg voldoende. Aardbeien gekocht bij de plaatselijke bevolking. Ook bijzonder was de ontvangst op deze school. Twee jonge vrouwen van 16 en 18 jaar heetten ons welkom. Eigenlijk was de school gesloten omdat de leerlingen die variëren in leeftijd van circa 16 tot ....... zelfs 50 jaar werkten op hun eigen akkertje of tuintje. De beide jonge vrouwen begeleiden ons naar boven naar de school. Op zich een keurig gebouw, netjes in de verf en goed verzorgd. De vier delegatieleden, Angelique, Christl, Ton en Marik werden met veel egards ontvangen, luid applaus ging. Verteld werd hoe de school voor landbouwonderwijs werkt. Het is een mix van theorie en praktijk voor zowel mannen als vrouwen. Een aantal dagen in de week naar school en de overige dagen werken op het land, met waar nodig de praktisch ondersteuning.

De school wordt geheel privaat gerund. Voor dit soort onderwijs op het platteland is van uit het ministerie geen subsidie. De kosten komen voor rekening van Cuculmeca. Er wordt met zeer veel energie gewerkt. Bovendien is men aan het lobyen bij de overheid om toch steun te krijgen voor dit project.

Naast het onderwijs dat de studenten krijgen, vormen de boeren samen een coöperatie. Dit houdt in dat ze de geteelde gewassen gezamenlijk verkopen. Vanzelfsprekend worden de inkopen van bijvoorbeeld zaden gezamenlijk gedaan. Na de nodige uitleg, moesten de delegatieleden vanzelfsprekend één en ander in de praktijk zien.

Dit was een ervaring om nooit te vergeten. Een wandeling van ruim 2 uur over behoorlijk geaccidenteerd terrein leidde ons naar de diverse akkertjes. Het was inmiddels opgehouden met regenen. Er heerste een vochtig en warm klimaat. De weggetjes waren slecht begaanbaar en enorm glibberig. Gelukkig waren er voor de dames zeer elegante begeleiders die hen vasthielden om er maar voor te zorgen dat zij niet de berg af zouden glijden.

Onderweg werden vanzelfsprekend tientallen foto's gemaakt. Zo'n unieke tour door de bergen en bossen van Nicaragua zal maar voor weinigen weggelegd zijn. De vieze voeten en broeken die we kregen, namen we op de koop toe. Immers we hadden voor deze excursie totaal ongeschikte schoenen en kleding aan. Echt vermoeiend was het (nog) niet omdat het over de smalle paadjes voornamelijk bergafwaarts ging. Onderweg kwamen we een jonge plaatselijk boer tegen te paard. Hij ging de zelfde weg als onze expeditie. Gevraagd werd of iemand wilde proberen op het paard plaats te nemen, natuurlijk was er één die daar onmiddellijk 'ja' op zei. Voor het paard was het wel een zware last, maar dat zijn de lastdieren in deze omgeving wel gewend.

De akkertjes met peterselie, broccoli, peentjes, koolsoorten en andere gewassen stonden er prima bij. Geen tractor te zien in het gehele gebied. De grond wordt na de oogst omgeploegd met een eenvoudige ploeg getrokken door twee ossen. De boer loopt er sturend in een rustig maar gestaag tempo achteraan bergopwaarts, bergafwaarts, heen en weer.

Halverwege de tocht kwamen we bij het 'woonverblijf' aan van één van onze begeleiders. Woonverblijf is wel een enorm groot woord. Zeker voor onze Hollandse begrippen kan het woord woonverblijf eigenlijk niet dragen. Het was een hutje van hout, met 3 vertrekken: een keukentje, een woonkamer en een slaapvertrek. Echter deze woorden roepen een luxe op die er beslist niet is. Het eten wordt klaargemaakt op een houtvuur in een stenen oven. Geslapen wordt in hangmatten, gegeten wordt aan een tafeltje met bankjes. Comfort is er totaal niet. Gastvrij werden we uitgenodigd om te blijven eten. De uitnodiging hebben we niet kunnen aannemen. Het voedsel wordt op een voor ons totaal andere wijze bereid, vanzelfsprekend wilden geen van de leden maag- of darmklachten krijgen. Smakelijk zag het eten er overigens wel uit.

Na deze stop was het tijd om terug te gaan. Dit moest echter omhoog. Onderweg weer dezelfde ervaringen als de heen weg, bijzonder en het mag nogmaals gezegd worden indrukwekkend. Na verloop van tijd kwamen we bij onze pick up. Ton weer in de laadbak en terug via bochtige, onverharde wegen, soms rijdend door rivierbeddingen, waar de plaatselijke bevolking de was deed en de oogst, voornamelijk peentjes wasten.

Na terugkomst geluncht en in de bus om terug te gaan naar Managua. Daar troffen alle delegatieleden ook van andere plaatsen elkaar om de nodige ervaringen uit te wisselen.

Marik Bal

Directeur Stedelijk College.

Dag 5 - burgerparticipatie, computers en microkredieten

De laatste dag in Jinotega. Bert blijft in het hotel om de attributen voor de tentoonstelling in het Stadsmuseum die door La Cuculmeca zullen worden gebracht in ontvangst te nemen. En te verdelen over de extra koffers die we hebben meegenomen. Angelique, Christl, Marik en Ton gaan naar een schooltje voor beroepsonderwijs in La Fundadora, een kilometer of vijftien buiten Jinotega. De rest maakt zich op voor een gesprek met het Comité de Desarollo Municipal (CDM), oftewel het gemeentelijke comité voor de ontwikkeling van Jinotega. In Nicaragua is burgerparticipatie wettelijk geregeld. Alle gemeentelijke plannen moeten worden besproken met het CDM. Van infrastructuur en onderwijs tot gezondheid en milieu, kortom alle onderwerpen waar de gemeenteraad een besluit over moet nemen. Het CDM is breed samengesteld. Met vertegenwoordigers uit de verschillende wijken en gemeenschappen van Jinotega zowel in het stedelijke gebied als daarbuiten. Maar ook met vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties en bedrijfsleven. In het Nicaragua van Daniël Ortega is een parallelle partijstructuur voor burgerparticipatie in het leven geroepen die de rol van de CDM's in de gemeenten dreigt te gaan ondermijnen. Deze ontwikkeling gaat in onze laatste uren in Nicaragua een belangrijke rol spelen.

Een veeg teken is het tijdstip waarop het gesprek met het CDM zal plaatsvinden: om acht uur 's ochtends. In de tropen geen gek moment om te beginnen, maar wel als er pas vanaf een uur of negen bussen gaan rijden in de omgeving. Dat betekent dat vertegenwoordigers uit de omgeving nooit op tijd in Jinotega kunnen zijn. Het tijdstip van de ontmoeting is door het stadhuis bepaald. Het riekt naar tegenwerking. De ontmoeting is in een groot lokaal met openslaande deuren. We zitten in een halve kring. Een goed voorbereide powerpointpresentatie - daar zijn ze goed in - met de successen tot nu toe wordt om de haverklap wreed verstoord door ronkende motoren, optrekkende bussen, drilboren. De tolk heeft het moeilijk. En wij ook. De boodschap die we meekrijgen: het CDM is goed georganiseerd, heeft draagvlak in Jinotega, er zijn veel successen geboekt, waaronder de strijd voor de nieuwe weg naar Jinotega en de strijd tegen de privatisering van het meer van Apenas. Desgevraagd zeggen de aanwezige leden vertrouwen te hebben in de toekomst en de positie van het CDM. Alleen heeft de burgemeester het budget voor het CDM in 2009 van 160.000 cordoba's niet goedgekeurd. Ook dit komt ons niet al te vriendelijk over.

Dan op naar het nieuwe computercentrum. Zoetermeer heeft gezorgd voor de computers. De bevolking, maar vooral jongeren kunnen hier tegen een geringe vergoeding gebruik maken van de computers met een internetverbinding. Voordat Edo het lint mag doorknippen, speelt de harmonie de volksliederen, voeren schoolkinderen een folkloristische dans op, houdt de plaatselijke dominee een overweging, spreekt Edo de verwachting uit dat het centrum zal bijdragen aan de verruiming van het blikveld van de jeugd en geeft de burgemeester een staaltje Sandinistische retoriek ten beste. De kinderen smullen onderwijl van heerlijke molenspeculaasjes en het volk en de schoolkinderen wapperen met vlaggetjes en roepen 'Viva' na Edo Haan's slotwoorden 'Viva Jinotega'! Dan, in aanwezigheid van de schrijvende en filmende pers gaat Edo gewapend met schaar door het lint en is het centrum geopend.

Maar nog zijn de feestelijkheden niet ten einde. Naast het computercentrum staat een replica van de molen uit de Stationsstraat. Als tastbaar blijk van de vriendschap met Zoetermeer. Ook hier een schaar en een lint gevolgd door overheerlijke Jinotegaanse koffie. De molen is een soort van café.

Inmiddels is het een uur of twaalf en om twee uur hebben we nog een gesprek met de directeur van de plaatselijke vestiging van de bank Banpro over microkredieten, voordat we vertrekken naar Managua. En dan ontstaat de race tegen de klok. We moeten echt om ongeveer drie uur weg anders zijn we niet op tijd in de hoofdstad. Daar begint om zes uur de evaluatie van de reis met de hele delegatie. We willen nog even lunchen, de koffers nog pakken, de attributen van La Cuculmeca zijn nog niet gearriveerd en dus ook niet verdeeld over de koffers. We weten nog niet of we wel genoeg koffers hebben. Bert heeft inmiddels drie extra tassen gekocht. Kan nooit kwaad. En van twee tot drie overleg met Banpro. Maar er is inmiddels ook een urgente situatie ontstaan rond het af te sluiten convenant, waarin de Nederlandse gemeenten samen met de Nicaraguaanse partners de gezamenlijk gedeelde waarden en uitgangspunten van de samenwerking willen herbevestigen. Dat vraagt om aanvullend overleg in LBSNN verband. Edo neemt daar als bestuurslid aan deel. Wij gaan na de lunch naar Banpro.

Om twee uur melden we ons bij het kantoor van de bank. De vestigingsdirecteur en de regiodirecteur zijn onze gesprekspartners. Omdat we met onze millenniumdoelencampagne ook geld ophalen voor economische activiteiten willen we van de bank weten welke initiatieven kunnen bijdragen aan versterking van de werkgelegenheid. In een interessant gesprek komen we te weten dat er vier sectoren zijn die voor Jinotega van belang zijn: koffie, veeteelt, (eco)toerisme en basic grains, bonen dus. De bank verstrekt kredieten in een range van 3000 tot 3.000.000 dollars. Tegen voor Nicaragua relatief lage rentepercentages. De bank beheert ook fondsen voor derden. Bovendien voegt de bank ook eigen geld tot veertig procent toe in succesvolle projecten.Dat zou voor ons een aantrekkelijke optie kunnen zijn. Op dat moment voegt Edo zich alsnog bij het gesprek.We nemen afscheid met de constatering dat we terug in Zoetermeer verder zullen nadenken over deze mogelijkheid.

Inmiddels heeft Bert niet stil gezeten. De spullen van La Cuculmeca zijn ingepakt, de laadbakken van de auto's worden volgeladen, de koffers en de tassen met touwen vastgesjord en dan zoeven we over de nieuwe weg richting Managua.

In het hotel treffen we andere reisgenoten van de delegaties. De koffers zijn er nog niet. Niet iedereen heeft zijn paspoort blijkbaar in de handbagage meegenomen dus kan niet iedereen inchecken. Meteen van de receptie van het hotel naar de evaluatie. De ervaringen worden uitgewisseld, de concepttekst van het af te sluiten convenant gaat rond en in aanwezigheid van de Nederlandse ambassadeur besproken. Om half tien zijn degenen die aan de evaluatie hebben deelgenomen bekaf. Eindelijk tijd voor een biertje en een maaltijd.

Gerard van Wijk

Foto´s

Aan allen,

Zoals jullie geconstateerd hebben lukt het niet echt met het up-loaden van de foto's. Een enkele foto uploaden lukt nog wel maar ik zelf heb ondertussen 600 foto's gemaakt. Maar dan merk je toch dat niet alles zo soepel verloopt als in Nederland. Dit weblog is niet geschikt om grote series in een keer te uploaden. Een foto programma als Picasa in het Spaans werkt ook niet helemaal soepel. Bovendien moeten de foto's ook nog een keer kleiner gemaakt worden en tenslotte niet onbelangrijk moeten ze op een pc met internetverbinding worden gedownload waarna ze daarna kunnen worden geupload naar dit weblog en/of het programma Picasa.. Niet alle pc's in hotels laten dat toe. Overigens in hotel Cafe in Jinotega mocht het wel maar dan zijn er toch teveel hindernissen om zo'n grote serie te up-loaden. Niet leuk voor jullie. We houden de spanning er dus nog even in.

Zo snel mogelijk na aankomst zullen de foto's van mij maar ook van de anderen beschikbaar komen. In de meeste gevallen waarschjnlijk met links naar de plaatsen alwaar de foto's te vinden zijn.

Met vriendelijke groet,

Bert Boshoven